Integracja sensoryczna (SI) jest metodą pracy z dziećmi, zarówno terapeutyczną, jak i profilaktyczną. Teoria integracji sensorycznej odwołuje się do wczesnych etapów rozwoju neurofizjologicznego dziecka, gdy zaczynają się kształtować układy zmysłów. Prawidłowy rozwój zmysłów, zarówno organów zmysłów, jak i percepcji sensorycznej, stanowi niezbędny warunek dobrego samopoczucia dziecka, zachowania i uczenia się bez zaburzeń i dysfunkcji.

Terapia integracji sensorycznej ma wzmóc rozwojowe funkcje dziecka, poprawić uczenie się, ułatwić funkcjonowanie przez całe życie. Rolą terapii integracji sensorycznej jest poprawa funkcjonowania podstawowych układów zmysłowych. Integracja nie uczy specyficznych zdolności, a jedynie sprawia, by uczenie się było coraz łatwiejsze. Odpowiednia stymulacja dziecka, szczególnie w wieku przedszkolnym zapobiega w przyszłości powstawaniu wielu zaburzeń w zakresie rozwoju emocjonalnego i poznawczego, w tym procesów uczenia się. Ćwiczenia integracji sensorycznej angażują całe ciało, zmysł równowagi i dotyku, ale również wzrok i słuch oraz prowadzą do właściwej organizacji pracy układu nerwowego na poziomie analizy i synchronizacji bodźców zmysłowych.